Na flink oponthoud, want 2 overnachtingen in San Luis en Cordoba, nu eindelijk op weg naar de estancia. Het openbaar gaat maar tot het mooie dorpje la Cumbre. Daarna hadden we een stevige auto (4WD?) nodig voor de laatste anderhalf uur. Een zandweggetje met meer kuilen dan weg, riviertjes die over de weg stromen. Chris zou de auto regelen, terwijl ik op een terrasje zat en de kinderen op een springkussen wat overtollige energie kwijt konden. Geweldige deal, dacht ik nog. Chris komt even later triomfantelijk vertellen dat de taxi over een half uur voor zal rijden. Super. Komt me daar na een half uur een opaatje in een gammele Fiat Panda aanknorren...
Maar we hebben wel gelachen en het gehaald zonder noemenswaardige schade aan de auto.

Bij de estancia hebben we heerlijk geluierd, een kalfje zonder moeder gevoerd en wat rondgescharreld op het landgoed. Er liep een klein riviertje doorheen met een soort dammetje, een klein kiezelstrandje en flinke rotsen waar de kinderen weer halsbrekende toeren konden uithalen. Gebleken is dat zij veel behendiger zijn dan wij, misschien omdat ze kleiner zijn en minder gevaar zien. Ook zijn we met ze gaan vissen. Ik hoorde een ware indianenkreet toen Chris 2x beet had. Annika was het meest geïnteresseerd en wederom niet bang (ook niet toen het 2e visje in haar haren belandde tijdens het teruggooien).
De estancia werd gerund door een alleenstaande vrouw die 2 of 3 gauchos per seizoen inhuurt en enkele woofers heeft rondlopen (vrijwilligers aangesloten bij world wide opportunities for organic farmers). Een daarvan heeft Annika´s hart gestolen en vice versa.
Het is moeilijk voor te stellen hoe het is om te leven in zo´n kleine groep met de bewoonde wereld op anderhalf uur rijden van je estancia.

In 2000 hebben Chris en ik 3 dagen op een kameel door de woestijn in
Rajastan rond gehobbeld. Een prachtige ervaring, maar eenmaal afgestegen
dacht ik dat mijn benen permanent in o-stand zouden blijven staan en dacht Chris
dat het woestijnzand permanent zijn intrek had genomen in zijn bilnaad. We
verwachtten niet dat wij ons nog eens aan dezelfde steen zouden stoten.
Desalniettemin bestegen wij monter onze paarden. We hadden ieder een kind voorop. In het begin vond ik het een beetje spannend, met een hand een kind vasthouden en met de andere sturen, maar het ging goed. Bergop vond ik heel relaxt, maar bergaf op de rollende keien tussen de stekende cactussen en anderssoortige stekende flora vond ik iets minder. Timo heeft al die tijd non-stop zitten kletsen en Annika heeft de hele weg ¨zachtjes gaan de paardenvoetjes¨ (en daarna nog maar het hele sinterklaasrepertoire) gezongen. Het was heerlijk om haar zo ontzettend te zien genieten. Geen enkele angst. Ze was zwaar teleurgesteld toen we weer terug waren bij de estancia en wilde niet meer van ons paard af.

Na de anderhalfuur durende terugrit naar de bewoonde wereld hebben we een nachtbus naar het noorden genomen. Nog even over die bussen. De eerste rit kregen we Toy Story te zien en een of andere lachfilm met John Travolta. Sindsdien alleen maar, en dan ook echt alleen maar schietfilms. Ik heb deze weken meer bloed gezien en afgehakte ledematen dan de rest van mijn leven bij elkaar. De kinderen reizen gratis en zitten vrijwel altijd op schoot. Hoe leg ik mijn baas uit dat ik een RSI heb opgelopen door steeds mijn hand voor de ogen van mijn kind te houden? Ik begrijp deze adoratie van geweld niet, misschien sluit het aan bij de machocultuur hier. Annika interesseert zich niet zoveel hiervoor, Timo heeft inmiddels het een en ander gezien en daar proberen we dan zo goed mogelijk uitleg aan te geven.

We reizen veel, daar ben ik me van bewust. Dat is aan de ene kant vermoeiend. Aan de andere kant zie ik het als iedere keer weer opnieuw op vakantie gaan. De reizen op zich zijn niet te vergelijken met reizen in Nederland of zelfs met een vliegreis hierheen. Qua comfort, maar ook qua instelling. Ik ben me er natuurlijk van bewust dat een geslaagde reis ook staat of valt met de flexibiliteit van de kinderen. Die is ongekend groot. Timo is teleurgesteld als we eens een kleine dagrit maken. En zo hebben we laatst 4 uur in Cordoba rondgelopen zodat we een nachtbus konden pakken, op zijn verzoek.

Nu zitten we in een enorm gat, Purmamarca, zo´n 3 uur ten noorden van Salta. Het is een inheems dorpje op 2192 meter hoogte, bestaande uit adobehuisjes, een paar stoffige (ongeasfalteerde) straatjes, wat restaurantjes, hostals en een marktplein waarop een incamarkt is. Het mooiste is dat het dorp omringd is door bergtoppen in allerlei kleuren. Vandaar ook de naam Sierras of Cerro de los siete colores. Dit is echt magisch. Vooral bij zonsopgang of zonsondergang. Gisteren hebben we een wandeling om het dorp gemaakt door de bergen. Goed te doen. Eindigend op het kerkhof van Purmamarca waar de sfeer heel bijzonder is. Mijn eerste impuls was zo snel mogelijk weg, maar we moesten er dwars overheen en toen kreeg het iets heel moois. Heel eenvoudig, veel bloemen, versieringen, grafhuisjes, voor volwassenen maar ook kleine kinderen en dan die machtige oeroude gekleurde bergen op de achtergrond. Maakte dat ik me even heel rijk en heel nietig tegelijk voelde.