24-02-11. Ons dagtripje naar Cafayate had iets meer voeten in de aarde dan we dachten. De regenval was extreem, in 2011 al 600 mm regen gevallen, normaal 400 mm per jaar. De weg zou die (donder)dag veilig genoeg zijn om op en neer te gaan, maar we kregen het advies om circa 19 uur terug te zijn in Salta, voor het geval het 's avonds weer zou gaan regenen en de weg onbegaanbaar werd.

We zagen stukken weggeslagen weg en reden langs een kolkende bruine rivier, die op wel 6 plaatsen dwars over de weg stroomde, maar dat ging prima met onze gehuurde Chevrolet.
Lunch bij een klein restaurantje langs de weg, waar moeder en dochter de scepter zwaaiden en de kinderen op het land eromheen speelden met een varkentje en een puppy. We bestelden empanadas en humales. Nooit eerder gehad en de uitleg begreep ik ook niet, maar ik was wel nieuwsgierig. Iets in maïs bladeren gewikkeld, zoveel begreep ik nog. Ineens zie ik bij Chris z'n bakkebaarden 3 kleine beestjes op een rij zitten, terwijl een 4e het tafeltje voor 4 net verlaat en een bloedvlekje achter laat. Op hetzelfde moment dat Timo en Annika het zoontje van cq 3 jaar tevergeefs vragen te stoppen met het slaan van een puppy met een stok. Ik was er helemaal klaar mee en vond het geen ideaal moment meer om mijn horizon op culinair gebied te verbreden. Als een heuse slavendrijver joeg ik iedereen de auto in en weg waren we weer.

De weg naar Cafayate was erg mooi, met rotsen die uitgesleten waren door wind en regen. Het dorpje Cafayate was aardig, maar niet heel bijzonder. Voornamelijkste attractie was het feit dat het na Mendoza de grootste wijnproductie heeft. Alleen de terugweg, toen het al donker was, was minder. Voor het geval het die nacht nog meer ging regenen en de weg afgesloten zou worden, hebben we het gevaarlijkste stuk gereden en daarna in een of ander gehucht een hotel gezocht. Zag er van buiten erg leuk uit, en was roze. Annika was verrukt. Helaas vielen er stukken kalk van het plafond op ons kussen en lekte het hier en daar. (gelukkig niet bij de kinderen) Dus ons bed naar het midden van de kamer gesleept en toch nog redelijk geslapen. De volgende dag dagje bijkomen in Salta. Het is een erg mooi stadje, ondanks het regenachtige weer. De armoede is confronterend hier. In Mendoza ook al bedelaars meegemaakt maar in een andere hoedanigheid. Daar kwamen ze langs tafeltjes lopen om iets te verkopen. Hier komen veel mensen tevergeefs vanuit het arme Bolivia in de hoop hier een beter bestaan op te bouwen. Veel kinderen komen om eten vragen als je op een terras zit te eten. Als ze iets krijgen, doen ze het meestal in een plastic tasje. Het is raar als je Timo en Annika als 4-jarigen een stukje van hun eten ziet geven aan een jongen van een jaar of 10. Ook goed voor ze dat ze leren dat het niet overal zo vanzelfsprekend is dat er 3x per dag eten op tafel komt en een dak boven het hoofd is. Niet dat de kinderen nu hun bordjes ineens leeg eten. Maar dat hoeft ook niet, het is al goed dat er een soort van bewustwording ontstaat bij ze.
Terwijl het gedeelte van het gezin wat nog niet geknipt is in Argentinië naar de kapper is, ga ik naar het MAAM museum: Musea de Arquelogia de Alta Montana. Het was te indrukwekkend. De belangrijkste archeologische vondst was op 6739 meter hoogte op de top van de Llullaillaco vulkaan: 3 kinderen, behorende tot de Inca cultuur, zijn uitverkoren en geofferd.
Ik lees wel eens over offerrituelen van Mayas en Incas, weet niet wat waar is en wat niet. Maar om zo geconfronteerd te worden met het tastbare bewijs van 3 mooie geofferde kinderen...

We hebben geen nachtbus kunnen regelen. Chris zag het niet zitten om 14 uur in een gewone busstoel te slapen, dus hebben we halverwege een dorpje op de kaart geprikt om te overnachten. Criterium: het klinkt zo leuk. Dus gaan we nu naar Taco Pozo..... Geeeeeen idee wat of hoe het is. Het staat niet in geen van onze reisgidsen.

27-02-11. Oké, we zijn nu in de wereldstad Taco Pozo. Gisteravond aangekomen. Warm verwelkomd door grote kakkerlakken en ontelbare sprinkhanen overal tegen de muren en in de buurt van lampen. Ons hotel was gelukkig spic en span.
Helaas was vandaag de bus van 11.30 uur vol, dus moeten we wachten tot 21.30 uur vanavond. Geen probleem. Maar wat doe je al die tijd? Een terrasje of restaurantje niet gevonden. Er zijn nauwelijks winkels. Wel een ijswinkel, waar de eigenaresse ons meteen op de foto zet. De eerste toeristen in haar zaak. Gelukkig en blij zitten we nu in het eetgedeelte van een tankstation. Overheerlijk gegeten en gekwartet. Grappig hoe snel je je grenzen kunt verleggen en kunt genieten van het beste in de huidige omstandigheden.

Uiteindelijk hebben een voetbaltoernooi en onze nieuwe vriendin de eigenaresse van de ijssalon (met bier en hapjes) de tijd laten vliegen. Overigens hebben we daarna alsnog in gewone busstoelen de nacht door moeten brengen. Het gaat te ver om de tussenliggende dagen te beschrijven, omdat we eenvoudigweg geen stadje of hotel konden vinden wat ons aanstond. We waren erg toe aan comfort en een zwembad (eentje wat niet na een dag wegens het jaarlijkse onderhoud leeg staat zoals in Mendoza). Dus nadat we om half 5 (jaja ´s morgens) uit een bus in Resistencia waren gestapt, zijn we 3 uur lang met een taxi en lopend door Resistencia en Corrientes weer terug gegaan naar het busstation en hebben we de bus gepakt naar Posadas. Daar hadden we een paar kilometer buiten de stad een heerlijk huisje, een grote tuin en een groot zwembad. Helaas was het zwembad de volgende dag gesloten wegens de wekelijkse schoonmaakbeurt, dus maar weer een bus gepakt naar Puerto Iguazu, bij het 3-landenpunt van Brazilië, Paraguay en Argentinië. Hier hebben we eindelijk een paar dagen enorm geluierd, gelezen en gezwommen in een zwembad wat helemaal niet werd schoongemaakt. Ja, moet je nu altijd wat te zeuren hebben? Tja...

We zitten in een malariagebied, maar slikken geen malariamedicijnen. Als je je goed beschermt, kun je er 2 dagen zonder problemen blijven (dank je mam, voor deze info).Gisteren zijn we naar de mega grote Iguazu-watervallen geweest die niet onder doen voor de Niagara watervallen. Een adembenemend uitzicht en oorverdovend geraas, opgefleurd met regenbogen en vlinders. Dankzij mijn beschermingsdrift waren wij werkelijk de enige toeristen in het hele park die met lange mouwen, lange broeken, sokken en dichte schoenen in het park liepen, terwijl het zweet ons over de rug gutste door de hoge luchtvochtigheid. Nou ja, warm was het toch wel en we zijn in ieder geval niet lekgeprikt door malariamuggen.

03-03-11. We gaan weer. Op speciaal verzoek van Timo nemen we zometeen onze laatste nachtbus, alvast in de richting van Buenos Aires. Tijdens het kopen van ons ticket vanmiddag hadden we nog niet echt onderzocht waar we precies uit wilden stappen. In ieder geval niet weer om half 5 ´s morgens en ergens waar we de grens met Uruguay konden oversteken. Op het laatst koos ik voor Gualeguaychu. Dit blijkt nu, naast Corrientes, de grootste carnavalsstad van Argentinië te zijn. Zou het bloed dan toch kruipen...