Wat nou koude douche?...Warm bad

Overbodig om te zeggen dat we een fantastische reis hebben gehad. Wat ik zo bijzonder vind, is dat onze kinderen zich ontpopt hebben tot ontzettend leuke reisgenoten.

Voor mij was het de mooiste reis tot nu toe. Alles klopte, vanaf ons vertrek tot en met onze thuiskomst.

Wat hebben we lieve mensen om ons heen. Phlip die ons op een onmogelijk tijdstip naar Schiphol wil brengen. George, die dan al klaar staat met koffie en appelsap voor de kinderen. Onze werkgevers die ons dit gunden. Mira die voor na onze vakantie 'Dansverhalen' voor Timo en Annika regelt.Mijn ouders die ondanks onze urenlange vertraging tot 's avonds laat op Schiphol staan te wachten. Remco die ons op komt halen en pindakaas, eieren en andere dingen heeft gekocht, de verwarming en lichtjes heeft aangedaan voor onze thuiskomst en die onze auto tijdens onze vakantie naar de APK keuring heeft gebracht. De bloemen die klaar staan in huis. Het warme welkom op school van alle kinderen, juffen en ouders. De ontelbare reacties op onze verhalen via de site of privémailtjes, variërend van onze jongste fan, Noa, tot de oudste fans, tante Gretha en tante Thea. Onverwachte reacties van familie en vrienden, vriendinnen van mam, collega's, bazen. Ik ben werkelijk stomverbaasd hoeveel mensen ons gevolgd hebben.

Het lijkt verdorie wel de dankbetuigingen van een boek, waar ik altijd zo'n hekel aan heb.

Timo en Annika

In Puerto Deseado en onderweg naar Uruguay hebben Timo en Annika dingen gezegd die ik op moest schrijven voor hun juffen, vriendjes en vriendinnetjes in hun klas.

2-2-2011

Timo: Het was heel lang vliegen, en heel leuk, want de jus d`orange was erg lekker. Buenos Aires was heel erg warm. Ze hebben er lekkere ijsjes, die ze met een fiets door het park rijden. Ik vind de vlag heel mooi. Ik had mijn hup Nederland hup pet thuis laten liggen. Daarom heb ik nu een pet van Argentinie en ik krijg ook nog een voetbal t-shirtje. Veel mensen kennen Nederland van Maxima en van het Nederlands elftal en ze zijn blij dat Nederland gewonnen had van Brazilië.
Mama zei dat ze hier best kon wonen, maar dat wil ik niet want dan mis ik juf Jetty zo en mijn familie en Jayden en alle kinderen in mijn klas.
Argentinie is een heel groot land, we gingen vliegen naar Ushuaia in het zuiden. Annika en ik mochten in de cockpit en ik heb een foto gemaakt van de (dikke) piloot. We vonden het bubbelbad het leukst in Vuurland.

Annika vroeg, mag ik morgen (zondag) naar school, ik wil zo graag Assepoester spelen met Darwin en Romaisa en Nahid en Binc kan wel de prins zijn als hij dat wil, want hij heeft altijd mooie kleren aan, vooral de zwarte Piet kleren vind ik mooi. Ik vond het restaurant met de speeltuin leuk en het ijs (de grote gletsjer) en de bootreis. Maar het waait erg hard. Ik vind de flamingos erg leuk en de stoomtrein en een opaatje in ons huisje in Calafate. Hij was erg lief en grappig.
Mats, we tellen de nachtjes dat je nog moet slapen voor je jarig bent. Erg jammer dat we niet op je feestje kunnen komen.
Timo: Mats, wie gaat jou helpen je cadeautjes open maken als je arm in het gips zit?
We hebben in een slaapbus gezeten. Ik was wel moe, want we moesten heel vroeg opstaan en uitstappen. Het is hier heel lang licht. We maken elke dag iets mee in zeven weken. En alles is hier anders, want we zijn in een nieuw land.
We hebben zwart met witte dolfijnen gezien en met de pinguins op het strand gezeten en daarna zagen we zeeleeuwen.

4-3-2011

Annika:
We hadden vandaag een heel groot zwembad met een kinderbadje en het diepe en ik kon zelf zwemmen, alleen had ik twee lieveheersbeestjesbandjes om. En ik kon ook onder water springen.
We zijn heel erg nat geworden bij de watervallen en ik had twee keer een vlinder die heel lang op mijn hand bleef zitten. Er was ook een vlinder die 88 op zijn vleugels had staan. Met mama ging ik paardrijden in de bergen bij de prik cactussen. We hadden een heel groot, lief paard. Er was een kalfje, waar de mama van dood was gegaan. En die hebben we eten gegeven op onze hand. Hij had een blauwe tong aan de bovenkant en een roze aan de onderkant. Ik had ook een hondevriendje, India. Die ging altijd met ons mee als we gingen wandelen of naar de rivier gingen. Hij ging ook mee paard rijden.
Ik ben heel vaak gevallen, bijvoorbeeld als er een gat in het hout was bij de watervallen of op straat, want ze hebben soms geen mooie straten.
In het stadje waar we nu naar toe gaan is het carnaval.

Timo:
Ik ben met een tractor in de jungle gegaan en daarna moesten we zelf lopen. Het was een soort dieren tuin, maar eigenlijk is het een gekke dierentuin, want het is een jungle dierentuin voor zieke dieren. We hebben heel veel dieren gezien. Roofvogels, papegaaien, aapjes,tukans, wasbeertjes, schildpadden, een kaaiman en nog veel meer.
In Salta zaten we in een kabelbaan heel hoog boven de stad. Arme kindjes vragen eten als wij zelf aan het eten zijn. We hebben vlees en pizza gegeven en brood. Vandaag hebben we ijs gegeven aan een jongetje die net zo groot was als wij en die een beetje vies was en geen slippertjes aan had. En hij was helemaal alleen. Hij had geen gracias gezegd, dat vond ik wel jammer. Ik heb dus ook geen de nada gezegd.
We hebben heel veel in slaapbussen gezeten, nu is de laatste.

Tropen

24-02-11. Ons dagtripje naar Cafayate had iets meer voeten in de aarde dan we dachten. De regenval was extreem, in 2011 al 600 mm regen gevallen, normaal 400 mm per jaar. De weg zou die (donder)dag veilig genoeg zijn om op en neer te gaan, maar we kregen het advies om circa 19 uur terug te zijn in Salta, voor het geval het 's avonds weer zou gaan regenen en de weg onbegaanbaar werd.

We zagen stukken weggeslagen weg en reden langs een kolkende bruine rivier, die op wel 6 plaatsen dwars over de weg stroomde, maar dat ging prima met onze gehuurde Chevrolet.
Lunch bij een klein restaurantje langs de weg, waar moeder en dochter de scepter zwaaiden en de kinderen op het land eromheen speelden met een varkentje en een puppy. We bestelden empanadas en humales. Nooit eerder gehad en de uitleg begreep ik ook niet, maar ik was wel nieuwsgierig. Iets in maïs bladeren gewikkeld, zoveel begreep ik nog. Ineens zie ik bij Chris z'n bakkebaarden 3 kleine beestjes op een rij zitten, terwijl een 4e het tafeltje voor 4 net verlaat en een bloedvlekje achter laat. Op hetzelfde moment dat Timo en Annika het zoontje van cq 3 jaar tevergeefs vragen te stoppen met het slaan van een puppy met een stok. Ik was er helemaal klaar mee en vond het geen ideaal moment meer om mijn horizon op culinair gebied te verbreden. Als een heuse slavendrijver joeg ik iedereen de auto in en weg waren we weer.

De weg naar Cafayate was erg mooi, met rotsen die uitgesleten waren door wind en regen. Het dorpje Cafayate was aardig, maar niet heel bijzonder. Voornamelijkste attractie was het feit dat het na Mendoza de grootste wijnproductie heeft. Alleen de terugweg, toen het al donker was, was minder. Voor het geval het die nacht nog meer ging regenen en de weg afgesloten zou worden, hebben we het gevaarlijkste stuk gereden en daarna in een of ander gehucht een hotel gezocht. Zag er van buiten erg leuk uit, en was roze. Annika was verrukt. Helaas vielen er stukken kalk van het plafond op ons kussen en lekte het hier en daar. (gelukkig niet bij de kinderen) Dus ons bed naar het midden van de kamer gesleept en toch nog redelijk geslapen. De volgende dag dagje bijkomen in Salta. Het is een erg mooi stadje, ondanks het regenachtige weer. De armoede is confronterend hier. In Mendoza ook al bedelaars meegemaakt maar in een andere hoedanigheid. Daar kwamen ze langs tafeltjes lopen om iets te verkopen. Hier komen veel mensen tevergeefs vanuit het arme Bolivia in de hoop hier een beter bestaan op te bouwen. Veel kinderen komen om eten vragen als je op een terras zit te eten. Als ze iets krijgen, doen ze het meestal in een plastic tasje. Het is raar als je Timo en Annika als 4-jarigen een stukje van hun eten ziet geven aan een jongen van een jaar of 10. Ook goed voor ze dat ze leren dat het niet overal zo vanzelfsprekend is dat er 3x per dag eten op tafel komt en een dak boven het hoofd is. Niet dat de kinderen nu hun bordjes ineens leeg eten. Maar dat hoeft ook niet, het is al goed dat er een soort van bewustwording ontstaat bij ze.
Terwijl het gedeelte van het gezin wat nog niet geknipt is in Argentinië naar de kapper is, ga ik naar het MAAM museum: Musea de Arquelogia de Alta Montana. Het was te indrukwekkend. De belangrijkste archeologische vondst was op 6739 meter hoogte op de top van de Llullaillaco vulkaan: 3 kinderen, behorende tot de Inca cultuur, zijn uitverkoren en geofferd.
Ik lees wel eens over offerrituelen van Mayas en Incas, weet niet wat waar is en wat niet. Maar om zo geconfronteerd te worden met het tastbare bewijs van 3 mooie geofferde kinderen...

We hebben geen nachtbus kunnen regelen. Chris zag het niet zitten om 14 uur in een gewone busstoel te slapen, dus hebben we halverwege een dorpje op de kaart geprikt om te overnachten. Criterium: het klinkt zo leuk. Dus gaan we nu naar Taco Pozo..... Geeeeeen idee wat of hoe het is. Het staat niet in geen van onze reisgidsen.

27-02-11. Oké, we zijn nu in de wereldstad Taco Pozo. Gisteravond aangekomen. Warm verwelkomd door grote kakkerlakken en ontelbare sprinkhanen overal tegen de muren en in de buurt van lampen. Ons hotel was gelukkig spic en span.
Helaas was vandaag de bus van 11.30 uur vol, dus moeten we wachten tot 21.30 uur vanavond. Geen probleem. Maar wat doe je al die tijd? Een terrasje of restaurantje niet gevonden. Er zijn nauwelijks winkels. Wel een ijswinkel, waar de eigenaresse ons meteen op de foto zet. De eerste toeristen in haar zaak. Gelukkig en blij zitten we nu in het eetgedeelte van een tankstation. Overheerlijk gegeten en gekwartet. Grappig hoe snel je je grenzen kunt verleggen en kunt genieten van het beste in de huidige omstandigheden.

Uiteindelijk hebben een voetbaltoernooi en onze nieuwe vriendin de eigenaresse van de ijssalon (met bier en hapjes) de tijd laten vliegen. Overigens hebben we daarna alsnog in gewone busstoelen de nacht door moeten brengen. Het gaat te ver om de tussenliggende dagen te beschrijven, omdat we eenvoudigweg geen stadje of hotel konden vinden wat ons aanstond. We waren erg toe aan comfort en een zwembad (eentje wat niet na een dag wegens het jaarlijkse onderhoud leeg staat zoals in Mendoza). Dus nadat we om half 5 (jaja ´s morgens) uit een bus in Resistencia waren gestapt, zijn we 3 uur lang met een taxi en lopend door Resistencia en Corrientes weer terug gegaan naar het busstation en hebben we de bus gepakt naar Posadas. Daar hadden we een paar kilometer buiten de stad een heerlijk huisje, een grote tuin en een groot zwembad. Helaas was het zwembad de volgende dag gesloten wegens de wekelijkse schoonmaakbeurt, dus maar weer een bus gepakt naar Puerto Iguazu, bij het 3-landenpunt van Brazilië, Paraguay en Argentinië. Hier hebben we eindelijk een paar dagen enorm geluierd, gelezen en gezwommen in een zwembad wat helemaal niet werd schoongemaakt. Ja, moet je nu altijd wat te zeuren hebben? Tja...

We zitten in een malariagebied, maar slikken geen malariamedicijnen. Als je je goed beschermt, kun je er 2 dagen zonder problemen blijven (dank je mam, voor deze info).Gisteren zijn we naar de mega grote Iguazu-watervallen geweest die niet onder doen voor de Niagara watervallen. Een adembenemend uitzicht en oorverdovend geraas, opgefleurd met regenbogen en vlinders. Dankzij mijn beschermingsdrift waren wij werkelijk de enige toeristen in het hele park die met lange mouwen, lange broeken, sokken en dichte schoenen in het park liepen, terwijl het zweet ons over de rug gutste door de hoge luchtvochtigheid. Nou ja, warm was het toch wel en we zijn in ieder geval niet lekgeprikt door malariamuggen.

03-03-11. We gaan weer. Op speciaal verzoek van Timo nemen we zometeen onze laatste nachtbus, alvast in de richting van Buenos Aires. Tijdens het kopen van ons ticket vanmiddag hadden we nog niet echt onderzocht waar we precies uit wilden stappen. In ieder geval niet weer om half 5 ´s morgens en ergens waar we de grens met Uruguay konden oversteken. Op het laatst koos ik voor Gualeguaychu. Dit blijkt nu, naast Corrientes, de grootste carnavalsstad van Argentinië te zijn. Zou het bloed dan toch kruipen...

Salta

We hebben een mooie avond doorgebracht in het prachtige koloniale Salta. Arnold Grunberg niet ontmoet. Te druk met ons eigen feestje voor 4.

We staan op het punt om een auto te huren om naar Cachi en Cafayate te gaan. Maarrr zien net op de tvdat de noodtoestand is afgekondigd in 3 provincies. De weg is weg.

Door hevige regenval is het niet mogelijker te komen via de mooie bergroutes. In het hele land schijnt het weer slecht te zijn, ook binnenlandse vluchten van en naarBuenos Aires zijn gecancelled.

Dus wijzigen we onze plannen en weten we wederom niet waar we vanavond zullen zijn. Bevalt me wel...

Las Sierras

Na flink oponthoud, want 2 overnachtingen in San Luis en Cordoba, nu eindelijk op weg naar de estancia. Het openbaar gaat maar tot het mooie dorpje la Cumbre. Daarna hadden we een stevige auto (4WD?) nodig voor de laatste anderhalf uur. Een zandweggetje met meer kuilen dan weg, riviertjes die over de weg stromen. Chris zou de auto regelen, terwijl ik op een terrasje zat en de kinderen op een springkussen wat overtollige energie kwijt konden. Geweldige deal, dacht ik nog. Chris komt even later triomfantelijk vertellen dat de taxi over een half uur voor zal rijden. Super. Komt me daar na een half uur een opaatje in een gammele Fiat Panda aanknorren...
Maar we hebben wel gelachen en het gehaald zonder noemenswaardige schade aan de auto.

Bij de estancia hebben we heerlijk geluierd, een kalfje zonder moeder gevoerd en wat rondgescharreld op het landgoed. Er liep een klein riviertje doorheen met een soort dammetje, een klein kiezelstrandje en flinke rotsen waar de kinderen weer halsbrekende toeren konden uithalen. Gebleken is dat zij veel behendiger zijn dan wij, misschien omdat ze kleiner zijn en minder gevaar zien. Ook zijn we met ze gaan vissen. Ik hoorde een ware indianenkreet toen Chris 2x beet had. Annika was het meest geïnteresseerd en wederom niet bang (ook niet toen het 2e visje in haar haren belandde tijdens het teruggooien).
De estancia werd gerund door een alleenstaande vrouw die 2 of 3 gauchos per seizoen inhuurt en enkele woofers heeft rondlopen (vrijwilligers aangesloten bij world wide opportunities for organic farmers). Een daarvan heeft Annika´s hart gestolen en vice versa.
Het is moeilijk voor te stellen hoe het is om te leven in zo´n kleine groep met de bewoonde wereld op anderhalf uur rijden van je estancia.

In 2000 hebben Chris en ik 3 dagen op een kameel door de woestijn in
Rajastan rond gehobbeld. Een prachtige ervaring, maar eenmaal afgestegen
dacht ik dat mijn benen permanent in o-stand zouden blijven staan en dacht Chris
dat het woestijnzand permanent zijn intrek had genomen in zijn bilnaad. We
verwachtten niet dat wij ons nog eens aan dezelfde steen zouden stoten.
Desalniettemin bestegen wij monter onze paarden. We hadden ieder een kind voorop. In het begin vond ik het een beetje spannend, met een hand een kind vasthouden en met de andere sturen, maar het ging goed. Bergop vond ik heel relaxt, maar bergaf op de rollende keien tussen de stekende cactussen en anderssoortige stekende flora vond ik iets minder. Timo heeft al die tijd non-stop zitten kletsen en Annika heeft de hele weg ¨zachtjes gaan de paardenvoetjes¨ (en daarna nog maar het hele sinterklaasrepertoire) gezongen. Het was heerlijk om haar zo ontzettend te zien genieten. Geen enkele angst. Ze was zwaar teleurgesteld toen we weer terug waren bij de estancia en wilde niet meer van ons paard af.

Na de anderhalfuur durende terugrit naar de bewoonde wereld hebben we een nachtbus naar het noorden genomen. Nog even over die bussen. De eerste rit kregen we Toy Story te zien en een of andere lachfilm met John Travolta. Sindsdien alleen maar, en dan ook echt alleen maar schietfilms. Ik heb deze weken meer bloed gezien en afgehakte ledematen dan de rest van mijn leven bij elkaar. De kinderen reizen gratis en zitten vrijwel altijd op schoot. Hoe leg ik mijn baas uit dat ik een RSI heb opgelopen door steeds mijn hand voor de ogen van mijn kind te houden? Ik begrijp deze adoratie van geweld niet, misschien sluit het aan bij de machocultuur hier. Annika interesseert zich niet zoveel hiervoor, Timo heeft inmiddels het een en ander gezien en daar proberen we dan zo goed mogelijk uitleg aan te geven.

We reizen veel, daar ben ik me van bewust. Dat is aan de ene kant vermoeiend. Aan de andere kant zie ik het als iedere keer weer opnieuw op vakantie gaan. De reizen op zich zijn niet te vergelijken met reizen in Nederland of zelfs met een vliegreis hierheen. Qua comfort, maar ook qua instelling. Ik ben me er natuurlijk van bewust dat een geslaagde reis ook staat of valt met de flexibiliteit van de kinderen. Die is ongekend groot. Timo is teleurgesteld als we eens een kleine dagrit maken. En zo hebben we laatst 4 uur in Cordoba rondgelopen zodat we een nachtbus konden pakken, op zijn verzoek.

Nu zitten we in een enorm gat, Purmamarca, zo´n 3 uur ten noorden van Salta. Het is een inheems dorpje op 2192 meter hoogte, bestaande uit adobehuisjes, een paar stoffige (ongeasfalteerde) straatjes, wat restaurantjes, hostals en een marktplein waarop een incamarkt is. Het mooiste is dat het dorp omringd is door bergtoppen in allerlei kleuren. Vandaar ook de naam Sierras of Cerro de los siete colores. Dit is echt magisch. Vooral bij zonsopgang of zonsondergang. Gisteren hebben we een wandeling om het dorp gemaakt door de bergen. Goed te doen. Eindigend op het kerkhof van Purmamarca waar de sfeer heel bijzonder is. Mijn eerste impuls was zo snel mogelijk weg, maar we moesten er dwars overheen en toen kreeg het iets heel moois. Heel eenvoudig, veel bloemen, versieringen, grafhuisjes, voor volwassenen maar ook kleine kinderen en dan die machtige oeroude gekleurde bergen op de achtergrond. Maakte dat ik me even heel rijk en heel nietig tegelijk voelde.

Afscheid van Patagonië

Een stukje geschreven op mijn telefoon tijdens eenbusreis: Het openbaar vervoer is ongelooflijk goed geregeld qua comfort, frequentie en te bereiken dorpen en steden. De eerste slaapbus was met name voor Timo en Annika een groot avontuur. Nu iets minder geluk. Vertrokken vanuit Bariloche met een bus die na 2 uur kapot bleek. Wachten tot een nieuwe bus ons kwam halen. Wat ben ik dankbaar voor de nieuwe bus! Ook deze rammelt of het een lieve lust is, maar dat is gezien de ongeasfalteerde keienweggeen wonder. De weg door de bergen wordt steeds slechter en smaller, bijna niet meerbegaanbaar.Als de bus ook nog eens gevaarlijk naar rechts gaat hellen, begin ik mijn hart vast te houden. Natuurlijk besluiten mijn medepassagiers op dat momentals één man op te staan om aande afgrond-kant Joost mag weten wat te fotograferen in het overigens prachtige meer. Ik blijf stokstijf zitten en betreur dat ik toch niet die 12 chocoladefabrieken in Bariloche heb bezocht, zodat ik meer tegengewicht kan bieden. Gelukkig is Chris van nature geneigd om linksaf te gaan als de meute naar rechts gaat, dus die blijft ook zitten. Schept toch een band. Afijn we hebben het gered al heb ik het gevoel dat mijn vullingen uit mijn kiezen gerammeld zijn. Nu ook wat nieuws over Argentinië.

Puerto Deseado: Ondanks onze winterjas en verschillende lagen kleding bleef het kleumen. We hebben desondanks een boottocht gemaakt op een zoute rivier, om devele vogels en een zeeleeuwenkolonie te zien. Ookhebben we tussen de pinguins op het strand gezeten. Wat een grappige dieren. In Puerto Deseadohadden we een prachtig huis, wat voor 80% uit hout en glas bestond en uitkeek op het water. Tijdens onze reis hiervandaanbegonikafscheid tenemen van het patagonische landschap, wat ik zo was gaan waarderen. De overstoorbaarheid ervan sprak me heel erg aan. Uur na uur, dag na dag, niets anders dan die vlakten met in de verte de Andes.

Op4 februari kwamen we aanin El Bolson waar, Janny voorspelde het al, de zon ging schijnen na 1 dagje kou. Toen was het meteen heerlijk weer. We hadden een huisje op een landgoed waar we appels, pruimen en bramen konden plukken. Qua natuur een enorm contrast met hetgeen we de weken ervoor gezien hadden. De sfeer in het dorpje met zijn hippiemarkt was heel relaxed. Met een gehuurde auto reden we naar een idyllisch meer en een prachtige waterval, waar de kinderen halsbrekende toeren uithaalden. De klim- en klauterpartijen waren vooral voor mij ietwatminder ontspannen, maar Timo en Annika zouden het liefst iedere dag terug gaan. Het was ook nog eens in een prachtig oud bos, met een diversiteit aan bomen en een kneuterigheid die heerlijk afsteekt tegen de uitmelkende commercie in andere gebieden.

Na El Bolson maaktenwe een korte stop in het zeer toeristische Bariloche. Het wordt Argentijns Zwitserland/Oostenrijk genoemd. Ik zag Chris en mij niet als de 2 Alpenzusjes jodelend en dijenkletsend door het dorp gaan, dus besloten we na een lunch weer verder te trekken naar hetpittoreske San Martin de los Andes. Ik dacht een ritje van 2 uur, bleek5 uur te zijn. (de panne niet meegerekend). Aangezien Chris niet beschuldigd kan worden van enige vorm van planmatigheid, was ik degene die erhelemaal naast zat, maar rustig als altijd was het voor Chris geen probleem en ook de kinderen genoten als altijd van de busreis.Wat een adembenemende tocht was dat (zie boven). Het valt niet mee om de ongerepte natuur hier te beschrijven zonder in clichés te vervallen. Mooie bergen, veel hoge en verschillende soorten bomen, smaragdgroene meertjes en geen enkele bebouwing in uren te zien.

Ook hier hebben we een dag een auto gehuurd om, wederom via een ongeasfalteerde weg, wat van de omgeving te zien, zoals de Lanin-vulkaan, een Auracaria bos en een dorp waar de marktnet werd opgebouwd en de grootste kaskraker paardentuig leek. Het uiteindelijke doel was een meertje waar we hoopten te kunnen zwemmen. Eerst hadden we nog een klein opstakel, aangezien de rivier over de weg stroomde en we niet zeker wisten of we met onze auto wel erdoorheen zouden kunnen. Toch de gok genomen. Helaaswas door de inmiddels betrokken lucht ende grote keieneen stranddagje geen optie meer. Wel weer een waar speelparadijs voor Timo en Annika.

De kinderen genieten met volle teugen. Timo zei gisteren dat hij het zo leuk vindt hier en dat allesanders is dan in Nederland. Hijvraagt ons de oren van het hoofd. Vragen over het ontstaan van de bergen en vulkanen tot vragen over taal, de gewoontes van de mensen hier en politieke kwesties (ivm stakingen).Hij is weg van de mooie bomen (erfelijk belast) en de dieren die we zien. Maar het mooist blijft de waterval Cascada Escondido bij El Bolson.

We zijn inmiddels gewend aan de eettijden hier. Toen wij de eerste 2 wekennog met een jetlag kampten, gingen we rond half 7 vol goede moed een restaurant binnen, waar we steevast meewarig werden aangekeken. Ook om half 8 vingen we bot. De kok komt pas om 20 uur, werd onsverteld. Dus maar weer een pizza of tosti, wat altijdte krijgen is. Nu gaat het goed. Als we niet in een huisje zitten, waar we zelf koken, gaan we rond 21.30 uur uit eten. Dan zijn we wel de eersten. Tegen de tijd datTimo de rekening vraagt, begint de tent vol te stromen (ook gezinnen met kleine kinderen).
De eetgewoontes zijn opmerkelijk. Of we nu in een goedkoop hostal zitten of een duur hotel, voor het ontbijtstaat altijd zoet brood(croissantjes/geroosterd brood)met zoet beleg op het menu. Nooit kaas,ei of vleesbeleg. In de supermarkten is er geen pindakaas of chocoladepasta te vinden, maar daarentegen staan er rekken en rekken vol met dulce de leche, een soort caramel. Daar wordt alles wat los en vast zit mee besmeerd of gevuld.Als Timo een schnitsel besteld, is dat formaat schoenmaat 45, en toen Chris tijdens een lunch een parilla bestelde, geroosterd vlees, kreeg hij 6 stukken vlees. Gelukkig zijn we geen vegetariërs.

Vannacht hebben we de bus genomen naar Mendoza, een stad met veel parken, speeltuinen en terrasjes. We zijn vlak bij het episch centrum van de aardbeving in Chili geweest, maar hebben niets gemerkt. Nu eindelijk een hotel met zwembad, dus het lijkt erop of de zwemkleren na 3 weken vakantie eindelijk aan gaan. We moeten nog even wachten op het beertje van Annika, wat tot haar grote verdriet is achtergebleven in San Martin de los Andes. Het wordt hoogstwaarschijnlijk met de eerstvolgende bus, as zondagnaar ons toe gebracht. Daarna gaan we een paar dagen naar een estancia omverder te luieren en paard te rijden (hatsjie).

Hasta la vista

Patagonië

Ushuaia
Even betrapte ik mezelf erop dat ik me afvroeg wat we hier in godsnaam
kwamen doen.
Stromende regen, gure wind, kou en grauwheid.
Maar algauw keken we daar doorheen en zagen stromende regen, gure wind, kou
en grauwheid.
Nee, haha, we zagen ook de mooie met sneeuw bedekte bergen, het Beagle
kanaal, de vreemde vegetatie (neenee, geen bomen dit keer) en het maffe
dorpje. Ik kan er geen hoogte van krijgen. Een soort Alpen-wintersportdorpje, veel
winkels, en touroperators. Naast backpackers lopen er veel al dan niet zonnebank gebruinde rijken rond, mogelijk aangespoeld met een cruiseschip. Ik moet zeggen, Ushuaia spreekt mij niet zo aan. De omgeving des te meer. En natuurlijk het idee dat je in het meest zuidelijkste dorpje van de wereld bent. El fin del mundo. De hele tijd hoor ik REM in mijn hoofd: It´s the end of the world as we know it...And I feel fine.

Gisteren, 25 januari, met de Tren del Fin del Mundo-stoomtrein naar het Parque de Tierra
del Fuego gesjokt in een slakkengang. Zelfs ik was joggend nog sneller geweest.

Het landschap onderweg is vreemd en desolaat. Begin 1900 was Ushuaia een soort strafkolonie, met net zoveel gevangenen als inwoners. De spoorlijn werd aangelegd door recidiverende gevangenen. Zij hebben onder erbarmelijke weersomstandigheden vanaf ´s morgens vroeg bomen omgehakt en het hout ´s avonds terug naar Ushuaia vervoerd.
Tussen de duizenden boomstronken lopen vele paarden rond. Wild? De rivier de Pipo cirkelt erdoorheen. Een kleine waterval, de Macarena, en een nagebouwd
indianengehucht blijken een stop van 15 minuten waard te zijn.
We dachten Timo een enorm plezier te doen met deze stoomreis, maar hij vond het saaaai. Dus daar zat ik dan snotterend en wel me op te offeren met mijn koortsige hoofd.

Vandaag, 26 januari, reizen we verder naar Rio Grande, waar we niets te zoeken hebben, en vanaf daar door naar Rio Gallegos, waar we eigenlijk ook niets te zoeken hebben. Uiteindelijke doel is El Calafate, waar we een paar dagen gaan relaxen.

Wat een reis. De eerste dag zou het een busreis van 7 à 8 uur zijn, maar het werden er 10, dankzij de vele en lange stops bij de grensposten van Chili en Argentinie. Het heeft wel wat romantische cq humoristische anekdotes opgeleverd. Het landschap was inmiddels veranderd in subantarctische steppe, wat inhoudt uitsluitend kleine, droge tentakel-plantjes. We maakten er een wedstrijdje van wie het eerste een boom zag. 2 Dagen lang waren de keren dat we bomen zagen op een hand te tellen. (weer die bomen)

Nou dat relaxen in el Calefate was lichtelijk opportunistisch. Ik dacht, lekker niets doen vandaag, beetje door het stadje slenteren, spelletjes met de kinderen doen, naar een speeltuintje. Maar misschien wel leuk om een fiets te huren. Misschien wel leuk om een grot te bezoeken, het is toch maar 8 km buiten het stadje. Zo ongeveer...
Dus trapte ik om 12 uur met een verhit hoofd steil bergop het stadje uit, waar de knusse hoofdstraat al snel was overgegaan in een soort semi verlaten 2baans snelweg-bergweg, waar de automobilisten je met een noodgang voorbij scheuren en niet rekenen op een gezin op de fiets. Gelukkig was Annika als altijd in zuurstok roze gekleed, wat ons een lichtelijk sirene achtige gloed gaf, en mij hoop gaf dat we op tijd opgemerkt werden.
Na een kwartier klimmen kregen we windkracht 12 (minstens :-) van links. Ik werd herhaaldelijk zowat met fiets en al de berm ingeblazen met het zand tussen mijn tanden, en zat met steeds meer krampachtigheid op mijn fietsje. Annika had ik al lang toegeblaft dat ze niet mocht omkijken naar Chris en Timo, en eigenlijk beter helemaal niet meer bewegen, dus die was midden in haar 'Zwartepiet ging uit fietsen' liedje gestokt.
Toen we vervolgens op een politiepost stuitten, zonder paspoort, was dat voor mij de druppel en maakte ik meteen knarsetandend rechtsomkeerd.
Chris was hoogst verbaasd.

Bij terugkomst in het stadje had ik het opperbest naar mijn zin op een terrasje in het zonnetje uit de wind. Chris was ook al snel over zijn teleurstelling heen, en zo werd het toch een leuke dag.

Morgen gaan we le Glacier Perito Moreno bezoeken, wat voor mij een van de hoogtepunten van de reis gaat worden. Gelukkig is de koortsige periode zo goed als voorbij, dus ik ga er met volle teugen van genieten.

Inmiddels is het 30 januari, en de gletsjer Perito Moreno heb ik ervaren als een van de meest indrukwekkende natuurverschijnselen die ik ooit heb gezien. Zo groot, onverstoorbaar. Enorme brokken ijs, zo groot als flatgebouwen, storten dagelijks met donderdend geraas omlaag. Het geeft me geen gevoel van verlies, want het is geen slinkende gletsjer. Dat wat er dagelijks aan de voorkant afbrokkelt, komt er in de vorm van sneeuwval aan de andere kant weer bij. De gletsjer beweegt 700 meter per jaar, best vlot voor zo´n ijsstraat.

Nog in een roes gingen we op de terugweg ons ticket uit El Calafate boeken. Nou, dat is nog een hele klus. De ene maatschappij heeft bussen op oneven dagen, maar niet op de 31e en die van 1 februari is vol. De ander gaat op even dagen maar niet altijd en gaat niet over de door ons gewenste route. Jaaajaaa. Het iskiezen tussen tot donderdag hier rondhangen of een alternatieve route (die ons tot ons afgrijzen terugvoert naar Rio Gallegos, een plaatsje waar ik toch echt nooit meer hoopte te komen).
Toch lijkt het erop of dat het gaat worden.
We gaan tussen de pinguins zitten, ook leuk.

Even wat persoonlijke boodschappen:

• Mam, dank je voor je updates. Skypen zit er de komende dagen niet in, maar zodra we wat meer civilisatie om ons heen hebben, gaan we het proberen. De verkoudheid is bijna over. Annika geniet net als Timo volop van de grote en de kleine dingen hier. Het is heerlijk tijd voor ons 4en te hebben, alle tijd, mag je wel stellen.
• PT gefeliciteerd met je achterkleinkind. Wat zul je trots en gelukkig zijn.
• Pap, succes met jeu de boulen. Timo en Annika spelen jou na, toen je mij als klein kind op je nek naar bed bracht en dan steeds de verkeerde kamer in ging. Dikke kus
• Janny, stuk ongeduld, hierbij dan eindelijk weer een stukje. Door het vele internet gedoe is het een heel verhaal geworden ipv een paar kleine stukjes. De foto´s komen wel een andere keer.
• Team 42, helaas net te laat voor jullie teamoverleg, internet knalde er gisteravond weer eens uit. Hoop dat jullie desondanks de tijd vol krijgen
• Claudia, je land is werkelijk prachtig. Je hebt niets te veel gezegd. Dank je wel voor jullie meedenken en je tips.
• Watermannen: gefeliciteerd met jullie verjaardagen.

Buenos Aires

Wat een ontzettend intrigerende stad. De 1e indruk van Chris was dat hetnogal rommelig is hier, ik was meteen verkocht vande charmes van ¨Baires¨. Een monsterlijke flat, waarbij vergeleken een gemiddelde Bijlmerflat een juweeltje is, staat fier naast prachtige historische laagbouw panden. Qua architectuur prachtig,qua onderhoud vaak wat verloederd, dat wel. Mooie kleine straten met veel groene en hoge bomen, mega brede avenidas waar een oversteekeen hele trip is. De contrasten zijn groot van wijk tot wijk:chique wijken met dure appartementen, hoge high tech kantoorgebouwen, de felle kleuren van La Boca en de relaxte sfeer van San Telmo, de vele parken van Palermo; we genieten er enorm van. Al is 5 dagen te kort om dezegigantische stadgoed te leren kennen. En metzo´n 13 miljoen inwoners, best druk.

Watme overigens wel opvalt hier: weinig authentieke mensen. Door de vele immigranten ishet natuurlijk een smeltkroes geworden van Welshmen, Italianen, Duitsers, Joden en vele andere nationaliteiten. Ook veel bouwstijlen zijnwesters,als jeniet beter wist, waan je je zo in een Parijse wijk of park. In Mexico zie je veel mensen die je alsMexicanen zoutyperen methetzij Spaanse trekken, hetzij Maya trekken. Hier is dat niet.De mensenhebben allerlei kleuren haar, ogen of huidskleur.De mensen van Indiaanse afkomst hebben gelaatstrekken dieveel meer geprononceerd zijn dan de indianen inMidden Amerika.

Wel is het zo dat veel mensen naarAnnika kijken, wijzen of haar haar aan willen raken.Ze geniet daar op haar eigen verlegen manier van en kan datdit jaar veel beter hebbendan destijdsinThailand, waar ze om de 10 minuten in haar wang werdgeknepen, wat ze na 2 dagen helemaal zat was.

Nog ietswat me nooit eerder tijdens een reis is opgevallen en nu wel: de bomen. Prachtige oude, mooie,hoge bomen, veel soorten die ik nooit heb gezien. Ik lijk verdorie prinses Irene wel.

De eerste dag wilden we geld pinnen en stapten we een bankachtig gebouw binnen. Bleek sociale zekerheid te zijn. Toch grappig dat de macht der gewoonte me daar blind naartoe leidt.

Die dag heb ik met moeite de verleiding kunnen weerstaan om op de foto te gaan met de 'echte' Maradonna. We waren vlakbij La Bombonera, het stadion van Boca Juniors in de grappige, maar te toeristischeMonikkendamachtige wijk la Boca.

Gisteren zijn we met de trein naar Tigre gegaan en hebben we een boottochtje gemaakt op dedelta. Een heerlijk dagje, met als hoogtepunt voor de kinderen het speeltuintje na afoop. Ja, dat zet me wel eens aan het denken, zij zijn net zo blij in een Centerparks huisje. Maar wij zijn nu eenmaal niet van die ouders die denken: Als de kinderen het maar naar hun zin hebben dan zijn wij ook gelukkig. Dus vinden we een balanstussen parken en speeltuinen en dingen die wij interessant vinden. En ze pikken natuurlijk ook veel op tijdens deze dagen. Helaas was de treinroto toen we gisteravond naar huis wilden, dus zijn weimpulsief in een hobbelbus gesprongen (waarvan de uiteindelijke bestemming niet helemaal bekend was), en dan blijk je ook thuis te komen.

Vandaag doen we het rustig aan, een beetje rondslenteren hier in ons San Telmo buurtje, waar op zondag antiekmarkten zijn en veel tango wordt gedanst op plaza Dorrega. (Overigens, Chris en ik hebben in La Bocaeen tangoend stel bekeken. Dat wastoch wel even slikken: Ingewikkelde passen enrondzwierende benen. En wij dachten met een proeflesje ook een beetje mee te kunnen doen als we eenmaal in Buenos Aires waren? Kansloos!)

Nou tot zover de eerste dagen. Mijn eerste indruk is geweldig. Ik zou hier best kunnen wonen. Misschien een ziektewetarboafdeling hier openen?

Morgen gaan we naar Ushuaia, dat is andere koek.